Maarten wilde graag dat ik een verhaaltje zou schrijven over de tijd dat ik en Guido bij hem op bezoek waren. Ik ben natuurlijk zo stom om dit ook nog te doen, dus bij deze. Het is dus wel mijn verhaal en niet zozeer die van Maarten, al komt hij er wel vaak in voor.

Mijn reis begon maandag 27 december. De vorige avond had ik gewerkt en was ik in een alcoholische slaap gevallen die wel twee uur duurde. Met mijn buik nog vol van de lekkernijen die we met kerst voorgeschoteld kregen stapte ik de auto op weg naar Schiphol in. Ik denk dat we rond zeven uur vertrokken.

Op Schiphol aangekomen kwam ik erachter dat je een ESTA-formulier had moeten invullen. Iets wat Guido wel wist, maar niet de moeite vond om het mij te vertellen.. Gelukkig kon dat daar nog en een dollar of 20 lichter kon ik inchecken. Daarna een groot vliegtuig instappen waar een rij bestond uit twee stoelen, een gangpad, vijf stoelen, weer een gangpad en vervolgens weer twee stoelen. Uiteraard zat ik op de middelste stoel en durfde ik de druk kleffende stelletjes aan weerzijden van me niet te vaak te storen om naar de wc te gaan. Ik had een redelijk goedkope vlucht geboekt via cheaptickets waarbij ik drie vliegtuigen zou moeten hebben. Een hoop gedoe dus, maar prima uit te houden. Iets waar ik wel van opkeek was de strenge controle. In Nederland al werd ik flink ondervraagd over mijn Spaanse paspoort, mijn koffer en al het andere. De full body scan ontbrak ook niet. Eenmaal in Washington werd alles weer opnieuw gecontroleerd. Vingerafdrukken werden genomen, foto's gemaakt en zelfs mijn handen werden afgenomen met een soort gaasje. Dat gaasje werd vervolgens op een scanner gelegd zodat ze wisten wat ik allemaal had aangeraakt.

Rond een uur of negen 's avonds (lokale tijd Santa Barbara) landde mijn vliegtuig. Het eerste wat me opviel was de lucht. Het rook zo lekker fris, een beetje naar zee! Toch wel zenuwachtig ging ik richting de koffers en nog voordat ik deze had, had Maarten me al gevonden! Heerlijk om die jongen weer te zien.

Zijn huisbazen Carl en Moss hadden hem naar het vliegveld gereden en brachten ons ook naar het huis waar ik de komende anderhalve week zou verblijven. (Veel te kort natuurlijk!) Het was niet zover en we reden een heel stuk over de 101, de snelweg die in vele liedjes wordt bezongen en heel erg lang is. In het huis waren niet zoveel mensen. Bijna geen eigenlijk. Velen waren naar hun thuisland gegaan om met familie de feestdagen te vieren. Maarten en ik hadden dus even het rijk alleen. We zijn naar de pier gegaan, zodat ik me kon laten bedelven onder de indrukken die ik kreeg van deze mooie plek. Heldere lucht, veel sterren, Maarten aan mijn zij en ik werd door een gelukzalig gevoel overmeesterd. Och wat klinkt dat stom, maar het was wel fijn.

Woensdag zouden Guido en Alex ook komen en dus genoten Maarten en ik dinsdag nog even van de rust. We hebben eigenlijk de ochtend thuis gehangen, daarna boodschappen gedaan en de campus bekeken. Dat boodschappen doen was nog best een opgave aangezien ik bekend sta als een moeilijke eter en iemand die graag anderen keuzes laat maken. Het kwam er op neer dat ik geen idee had wat we allemaal nodig hadden en dat we appelsap kochten van het merk Nestle. Alleen omdat we bekend waren met dat merk.. Vervolgens dus de campus. Maarten loopt dus altijd alles. Naar school, naar het strand en naar de supermarkt. Ik ben gewend om even op de fiets te stappen, maar dat was hier dus niet van toepassing. Ik was inmiddels ook al gewend aan sneeuw en kou, maar gelukkig was ook dat niet van toepassing. Dus.. De campus was enorm groot en erg mooi. Palmbomen en prachtig groen gras zorgden ervoor dat het meer leek op een goed ondehouden park dan op een plek waar lesgegeven werd. Ze hadden een tuin aangelegd waar de mensen die les hadden in landschappen schilderen, landschappen schilderden en mensen die biologie als vak hadden, de planten konden bestuderen. De verdere gebouwen zien er mooi uit en staan redelijk verspreid waardoor je goed merkt dat de campus echt immens groot is.

Woensdag, Guido zou met de bus vanuit LA komen en wij gingen hem ophalen. We waren keurig optijd en het was wel wat frisjes, dus Maarten heeft lekker kunnen zeuren hoe koud hij het had. Ondanks het feit dat ik zijn jas uit Nederland voor hem had meegenomen. De bus kwam aan en Guido stapte uit gevolgd door Alex, het kamergenootje van Maarten. We wisten niet dat Alex ook met die bus zou komen dus het was wel een leuke verrassing en met z'n vieren zijn we naar huis gelopen. Om Guido te ontlasten hebben Maarten en ik omstebeurt zijn koffer gedragen, zo een die echt super irritant is om mee te slepen, maar dat hebben we gewoon voor hem over. Graag gedaan he Guido!

De rest van de dagen lijken in grote lijnen op elkaar. De ene dag kocht Guido een ipod, de dag erna Maarten. Vervolgens wilt Guido een macbook kopen, maar kan hij niet met zijn kaart betalen. Iets waardoor we de rest van de week elke dag naar een pinautomaat moesten lopen en waardoor Guido constant bergen met geld op zak had. Veel door het centrum gelopen, veel naar het strand gegaan waar Guido en Maarten lekker konden trainen. Veel naar de supermarkt om onze eetlust te blijven stillen. Veel gelachen.

O God, ik merk dat dit een heel erg lang verhaal wordt aangezien ik nog over oud en nieuw moet vertellen én over de verjaardag van Maarten.

Allereerst oud en nieuw. De smsjes van de Nederlanders stroomden al binnen terwijl wij nog televisie aan het kijken waren. Zelf hadden we nog geen idee wat wij zouden doen die avond aangezien wij nog geen 21 jaar zijn en dus nergens binnenkomen. Uiteindelijk gingen we -Guido, Alex, Maarten en ik- naar Corlien (oud-huisgenootje) om daar met haar en twee anderen eerst een glaasje vodkasinas te drinken. Vriend van Corlien had weer een vriend die een feest bij hem thuis gaf en daar zijn we toen heengegaan met de limo-taxi. Op de plek aangekomen leek het nogal rustig en waren we toch wel erg nieuwsgierig waar we nu weer uit zouden komen. Het bleek in de garage te zijn en er waren ongeveer 5 mensen.. Oeps. Eigenlijk wilden we allemaal wel weer gaan, maar iedereen moest eerst een potje beerpong spelen. Dit moeten we duidelijk in Nederland introduceren, ook al bak ik er niets van. Het is prachtig, er zijn heel veel regels en je speelt het dus met grote rode plastic bekers. Zulke bekers die je op films ook altijd ziet. Ultiem! Rond 12 uur was iedereen iets te veel met zichzelf bezig, waardoor de eerste poging tot aftellen een beetje in de soep viel. Gelukkig was het op Guido's horloge nog geen twaalf uur en konden we toch nog met z'n allen goed aftellen. Rondje knuffels en kusjes. Poosje later reden we weer met de taxi naar huis en ben ik als een blok in slaap gevallen.

Twee januari, de dag waar Maarten niet zo heel gek op is. Zijn verjaardag die eigenlijk nooit geweldig is. Dat was dit jaar weer hetzelfde. Het regende verschrikkelijk en Guido, Maarten en ik wilden eigenlijk op de walvistocht waar Maarten al eerder op is geweest, maar dat viel letterlijk in het water. We hebben eerst een poos tv gekeken en cadeautjes gegeven. Flink wat sokken, diegenen die Maarten kennen weten dat hij al-tijd enorme gaten in zijn sokken heeft. Twee messen, want met de messen die ze hadden kon je niet fatsoenlijk snijden. En een basketbalbroekje van de Lakers. Niet de officiele, maar wel erg mooie. We zijn nog natgeregend toen we door de winkelstraten liepen om gewoon wat te doen te hebben, maar toch een goede dag geweest.

Ooh ik vergeet bijna het meest toeristische van de hele reis. HOLLYWOOD! Dat was ook een van de argumenten die Maarten gaf, zodat ik dit verhaal zou schrijven. Hij was er namelijk al eens geweest, dus het zou leuk zijn als het met een frisse blik verteld werd. Om half 10 moesten we de bus pakken op weg naar Hollywood. Alex ging weer mee. Daar aangekomen ga je uiteraard als eerst op zoek naar het Hollywood teken. De grote witte letters die je gewoon gezien moet hebben als je er bent geweest. Maarten en Alex wisten een plekje waar je er hele mooie foto's van kon maken. Over alle sterren naar die plek gelopen, waarbij ik geen enkele bekende naam tegenkwam op de tegels. Behalve dan die van Gypsy, die de meesten wel kennen van foto's van Maarten. Hollywood zelf was wel wat gehaaster en minder tropisch dan Santa Barbara, maar er was toch een goede sfeer. Veel toeristen die foto's maakten, dus daar ben ik lekker in meegegaan. We zijn bij hooters gaan eten. Hèt restaurant voor mannen. Vrouwen met grote borsten in strakke witte shirtjes en korte oranje broekjes. Om je heen hangt het vol met televisie-schermen waar sport op te zien was. Op de kaart staat trouwens ook hoeveel calorien er in de maaktijd zitten en zo heb ik een broodje gegeten met 1565 calorien. De laatste hap lukte niet meer. Guido en Maarten nog op de foto met een hooters-dame, maar niet die ons bediende. Die van ons was namelijk een beetje oud en humeurig in vergelijking met de anderen. De keus viel op een kleine, vrolijke blonde. Daarna zijn we met de taxi naar een soort winkelcentrum gereden waar een UGG's winkel is. Guido moest daar voor zijn broer en zichzelf Uggs kopen die in Amerika veel goedkoper zijn dan in Nederland. Leren uiteraard. Zag er erg mooi uit daar. Ze waren net een enorme kerstboom aan het aftuigen, best veel werk. We hebben nog wat winkels bezocht en zijn uiteindelijk in de MacDonald's terecht gekomen. Hier waren we ook nog getuigen van een woede aanval van een man. Deze meneer heeft alle kassa's van de toonbank geduwd om een reden die ons tot de dag van vandaag nog niet bekend is. Hij was samen met een vrouw die heisa maakte omdat ze naar de wc moest en uit woede een klodder spuug op de grond heeft achtergelaten. Toch wel heerlijk amerikaans. We zijn weer naar huis gegaan.

Mijn laatste dag zijn we nog naar de film gegaan en hebben Guido en Maarten lekker getraind. Die nacht kon ik weer met de taxi vertrekken richting het vliegveld om zo heerlijk te kunnen wachten op een dicht vliegveld, zonder iemand in de buurt. Doodeng, maar het is me wel gelukt om weer in mijn oude en vertrouwde huis in Nederland te komen.

Wat Guido en Maarten verder nog hebben gedaan is me een raadsel.
Ik scrol zojuist even terug en schrik een beetje over de hoeveelheid letters, woorden en zinnen die ik net in no time heb ingetikt. Maarten, succes met inkorten en lezen. Hetzelfde geldt voor de andere lezers. Sorry dat het zo lang is geworden. En dan te bedenken dat dit nog lang niet alles is..

Ik kwam niet alleen voor Maarten naar Amerika. Ik kwam ook om uit rode plastic bekers te drinken en dolfijnen te zien. Dit kan ik nu van mijn lijstje strepen, want ik heb heel wat dolfijnen gezien! Maarten heeft me geleerd dat als er veel vogels boven een bepaalde plek vliegen er hoogstwaarschijnlijk dolfijnen zijn. Dit klopte helemaal en zodoende is deze vakantie als geslaagd verklaard.
Natuurlijk zijn er ook weer foto's bij dit verhaal. Te vinden onder het kopje foto's rechtsboven op de site. Daar staat ook nog het album van Costa Rica.

Veel plezier vast in Hawai, Maarten en Alex. Kusjes.